Strony : 1 ... 1198 1199 1200 1201 1202 ... 1527
Byłaś kiedyś w jakiejś pierogarni? Serwowali tam jakieś "dziwne" pierogi z niecodziennym nadzieniem? Jakim? 
/Myślę, że przy wejściu można by zamontować miskę z kranikiem i niech sobie sami myją To by było pomocne w przypadku niektórych....
Ostatnio zmieniony przez Satiiira (23-07-2022 o 12h02)
sądzisz, że zwyczaj mycia stupek gościom przez gospodarza powinien być reanimowany?
//tak jak powiedziałaś 2 złote za kibel - do wywalenia
o smutnych rzeczach takich jak darmowa edukacja dla wszystkich nie będziemy rozmawiać, ale studia płatne to iksde szczególnie w postkoronowych czasach
więc moim kandydatem jest chyba to, że każdy polak powinien mieć w swoim domu talerz z papieżem, więc to musi mieć za frajera
Ostatnio zmieniony przez chochoł (23-07-2022 o 17h21)
Jest coś, co według ciebie powinno być darmowe dla każdego (np. woda pitna)?
// @unowa, Absolutnie nie
@Satiiira, Płatne toalety to jak dla mnie przesada. Oczywiście rozumiem, że papier toaletowy i mydło do nich same się nie kupią, ale jednak biegunka, okres czy zafajdane bobasy nie wybierają, a nie zawsze ma się ze sobą drobne. Zostawianie ludzi bez innej opcji jak wydalanie ekskrementów na mieście czy moczenie gaci i siedzisk na czerwono aż do powrotu do domu naprawdę nie jest pożyteczne dla nikogo. Oczywiście realistycznie to do takich ekstremów raczej nie dochodzi, bo jeśli w jednym miejscu toaleta jest płatna, to w innym będzie darmowa, ale jak dla mnie, to wszystkie powinny być darmowe i kropka.
Ostatnio zmieniony przez Cuks (23-07-2022 o 13h25)
Lubisz sok pomidorowy?
Będę się pakować ponieważ jutro wyjeżdżam na parę dni nad morze.
Ostatnio zmieniony przez unowa (23-07-2022 o 13h02)
Cuks: Dobre pytanie. Podkradnę więc: czy Ty uważasz, że coś powinno być darmowe?
unowa: Jak spędzasz dzisiejszą sobotę? 
/Chyba startowałabym już w jakichś konkursach kulturystycznych XD Bo predyspozycje mam, naprawdę szybko się rzeźbię, ale to, że mam tak daleko na siłownię i nie mam już z kim chodzić totaaalnie mnie demotywuje.
Ostatnio zmieniony przez Satiiira (23-07-2022 o 13h53)
Co byś zrobiła, gdyby chciało ci się tak bardzo jak ci się nie chce?
// Prowadzę! :D Do tej pory w tym roku przeczytałam 13 książek, oto one:
1) "Zdążyć przed Panem Bogiem" - Hanna Krall
2) "Barbarzyńca w ogrodzie" - Zbigniew Herbert
3) "Tango" - Sławomir Mrożek
4) "Erystyka" - Artur Schopenhauer
5) "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" - Marcin Wicha
6) "Hamlet" - William Shakespeare
7) "Cierpienia młodego Wertera" - Johann Wolfgang Goethe
8) "Pigmalion" - Bernard Shaw
9) "Mały przyjaciel" - Donna Tartt
10) "Fruwająca dusza" - Yoko Tawada
11) "N.P." - Banana Yoshimoto
12) "Zatracenie" - Osamu Dazai
13) "Gorączka złotych rybek" - Kanoko Okamoto
Ostatnio zmieniony przez Cuks (23-07-2022 o 14h00)
Ile książek przeczytałaś już w tym roku? Prowadzisz jakąś listę?
/Poza sportami siłowymi bardzo lubię siatkówkę oraz tenis ziemny, a także stołowy. Lubię też pływać i w niedalekiej przyszłości chciałabym się spróbować na spływie kajakowym, bo dotychczas moje jedyne spotkanie z kajakiem to było na jeziorze z instruktorem wieki temu
Ostatnio zmieniony przez Satiiira (23-07-2022 o 14h02)
Jakie sporty najbardziej lubisz?
Motywuje mnie jak robię coś związanego ze swoimi zainteresowaniami i mogę się tą pracą bawić. Możliwość nauczenia się czegoś, zrobienia czegoś z czego będę dumny i będę mógł się tym komuś pochwalić też jest dużym motywatorem. Pomoc komuś też czasem potrafi dodać mi sił do działania. Ale głównie to samorozwój i poczucie, że jestem w czymś dobry.
Demotywuje mnie jak nie wiem co i jak mam robić, jak nie podobają mi się efekty mojej pracy i nie widzę w niej sensu. Jeśli moje zadanie w niczym nie pomaga, niczego nie daje to absolutnie nie będę chciał tego robić. Demotywują mnie niemiłe docinki, jeśli coś mnie mocno męczy psychicznie/fizycznie, stres i jak ktoś kara mnie za wykonane zadanie
Ostatnio zmieniony przez Noku (23-07-2022 o 19h18)
Co cię motywuje do pracy, a co cię demotywuje?
// Nie mylisz się, to literatura japońska :> Jest to zupełnie coś innego niż lektury szkolne z bardzo prostego powodu - polskie lektury naturalnie są osadzone w europejskim kręgu kulturowym, a książki japońskie są osadzone w azjatyckim kręgu kulturowym. W kwestii podstawowej tematyki są podobieństwa, bo są takie problemy, które dotyczą wszystkich ludzi na świecie niezależnie od umiejscowienia na kuli ziemskiej (np. motyw miłości romantycznej, w literackim tego słowa znaczeniu, czyli takiej opartej na wyobrażeniach na temat drugiej osoby zamiast na faktycznym poznaniu jej - występuje on zarówno w "Cierpieniach młodego Wertera" jak i w "Gorączce złotych rybek". Innym przykładem jest motyw wyobcowania i uciśnienia jednostki przez społeczeństwo, który jest głównym tematem i "Ferdydurke" i "Zatracenia"). Jednak sam styl pisania bardzo się różni między autorami japońskimi, a europejskimi. Mam wrażenie, że literatura japońska jest bardziej poetycka. Haruki Murakami powiedział kiedyś w jednym z wywiadów, że Japończycy są znacznie bliżej świata nadnaturalnego niż ludzie z Zachodu. Myślę, że to stwierdzenie zdecydowanie znajduje odzwierciedlenie w literaturze tego kraju - jest ona "lżejsza", używane w niej metafory wznoszą się ponad logikę i wędrują w górę ku abstrakcji. Literatura japońska wydaje mi się też bardziej minimalistyczna pod tym względem, że nie jest wypełniona niepotrzebnymi opisami. Sytuacja literacka jest kreślona w sposób zwięzły i nieprzesadzony i dzięki temu zostawiona jest przestrzeń na piękny język abstrakcyjny, który ma rozbudzić wyobraźnię i zaoferować estetyczne doświadczenie, a nie tylko pełnić funkcję przekazywacza informacji o fabule. Podsumowując, japońska proza jest bliższa poezji niż proza europejska c:
Ostatnio zmieniony przez Cuks (23-07-2022 o 14h37)
Widzę w ostatnich tytułach przeczytanych przez Ciebie książek wielu - nie chcę palnąć głupoty - japońskich autorów? Czy ich styl pisania dalece odbiega od stylu, który znamy z takich typowych lektur szkolnych, czy może jednak da się postawić między nimi znak równości?
/W sumie nie znam się za bardzo na świętach innych krajów, dlatego też ciężko mi na to odpowiedzieć. Teraz tak sobie patrzę i Festiwal Światła organizowany w Tajlandii wygląda ciekawie, ale jednak mogłoby się obejść bez tych lampionów, bo to zwykłe śmieci i mogą spowodować pożar.
Ostatnio zmieniony przez Satiiira (23-07-2022 o 14h27)
Gdybyś mogła sprawić że wszyscy zaczęli by obchodzić święto którego zazwyczaj w Polsce się nie obchodzi, jakie to by było święto?
Myślę że to byłby hiszpański brzmi naprawdę pięknie.
Ostatnio zmieniony przez unowa (23-07-2022 o 14h52)
Gdybyś miała zacząć uczyć się jakiegoś nowego języka obcego, którego dotychczas się nie uczyłaś, jaki byłby to język i dlaczego akurat on?
/Ponieważ sama nie jestem jakąś wielką fanką poezji, skłaniam się ku literaturze europejskiej. Kiedyś może byłoby inaczej, byłam przez jakiś czas niebieskim ptakiem, któremu wydawało się, że jego życie to skóra zdjęcia z motywów literackich omawianych na zajęciach w szkole, ale jednak to wszystko szybko zostało zweryfikowane przy zderzeniu z rzeczywistością Wolę więc książkę, w której fabuła gra pierwsze skrzypce i mogę się przy niech zrelaksować, odprężyć, a nie głowić i zachwycać zawiłością metafor... Choć, jak mówię, kiedyś z pewnością nie pogardziłabym takim typem dzieła.
Ostatnio zmieniony przez Satiiira (23-07-2022 o 14h55)
Na podstawie mojej opinii, który styl pisania wydaje ci się lepszy - japoński czy europejski? :>
// Słyszałam, słyszałam i to całkiem dużo. W sumie to uświadomiła mi ona, że ja sama jestem elitystką i tak właściwie, to może to trochę niedobrze xD
Zgadzam się z Tokarczuk pod tym względem, że niektóre książki są dla ludzi bardziej oczytanych, inne dla ludzi mniej oczytanych. Faktem jest, że im bardziej człowiek jest wykształcony, tym bardziej jest wrażliwy na niuanse, których laik nie wychwyci. Ja mam tak z muzyką. Lubię sobie popląsać do popu, ale muzyki klasycznej za żadne skarby świata nie zinterpretuję, bo ani trochę się na tym nie znam i umiem powiedzieć tylko, czy melodia jest ładna, czy nieładna.
No i cóż, skłamałabym, gdybym powiedziała, że uważam Tokarczuk i np. Mroza za równych sobie pisarzy. Uważam, że istnieje literatura wartościowa i śmieciowa. Wartościową literaturę definiuję jako taką, która jest katalizatorem głębszych przemyśleń u czytelnika lub oferuje mu wspaniałe przeżycia estetyczne, a śmieciowa oznacza dla mnie taką, która służy wyłącznie do zabicia czasu, fabuła opiera się na samej akcji i jej celem jest tylko sprawienie, żeby czytelnik się nie nudził przez czas czytania. Uważam, że ta pierwsza jest lepsza od tej drugiej i że czyjś gust czytelniczy może być lepszy lub gorszy.
JEDNAKOWOŻ, określenia "wartościowa" i "śmieciowa" to uproszczenia. No bo niby jaką wartość przyniesie komuś czytanie opasłego, nudnego tomiszcza, którego i tak się nie rozumie, nawet jeśli ktoś inny uznał je za arcydzieło? A jeśli prosta literatura bez żadnych udziwnień jest dla kogoś źródłem rozrywki, relaksu i endorfin, to jak można powiedzieć, że nie ma żadnej wartości?
No i tutaj podam swój przykład. Chwaliłam się z dumą na forum już kilkukrotnie, że czytam "Ulissesa" - co prawda podoba mi się tak średnio na jeża, ale czytam dla prestiżu. Czy świadczy to o tym, że jestem zwykłym snobem, który chce się czuć prestiżowy i inteligentny? Tak XD Na swoją obronę powiem, że rzeczywiście włożyłam starania w to, żeby jakoś to tomiszcze samej zinterpretować i dojść do jakichś własnych wniosków, co jest rozwijające, nawet jeśli wielu rzeczy w tej książce nie rozumiem, no i równie ważnym powodem, dla którego nie przestałam jej czytać obok nadziei na chwalenie się jaka jestem oczytana jest również to, że i tak już ją kupiłam, więc jak nie przeczytam, to tylko pieniądze się zmarnują xD
Ale wracając do Tokarczuk, mimo wszystko myślę, że używanie słowa "idiota" w takim kontekście w jakim padło było nieeleganckie. "Literatura nie jest dla idiotów". Czy sądzę, że nie ma czegoś takiego jak "idiota" i wszyscy ludzie są tak samo inteligentni? Nie, myślę, że idioci jak najbardziej istnieją. Czy zgadzam się z tym, że miarą tego, czy ktoś jest idiotą, czy nie jest to, czy czyta książki? Nie.
Mam nadzieję, że nie jest to nadinterpretacja, ale z tego co rozumiem, to Olga Tokarczuk wyraziła opinię, że to jej książki w szczególności są dla ludzi inteligentnych.
Zatem, rozszerzając, czy uważam, że każdy, komu nie podoba się dzieło nagradzane i uznane za wybitne, musiał go nie zrozumieć i nie podobało mu się, bo jest za głupi na czytanie? Absolutnie nie. Miarą inteligencji jest właśnie umiejętność krytycznego myślenia. Gdybym tak sądziła, to obrażałabym samą siebie, bo nie kryję się z tym, że większości "Ulissesa" nie rozumiem, a nie uważam, że to przez brak inteligencji z mojej strony, tylko beznadziejny styl pisania autora. No i w takiej sytuacji potrzebny jest kompromis - według mnie "Ulisses" jest beznadziejnie napisany, ale przyjmuję do wiadomości to, że inni ludzie dostrzegają w nim więcej niż ja, więc najwidoczniej po prostu do mnie on nie trafia i tyle. Książki Olgi Tokarczuk nie są inne, uważam, że jej styl pisania jest niesamowicie przeintelektualizowany, używa jakichś słów z kosmosu, przez co niektóre jej książki trzeba czytać ze słownikiem obok. Myślę, że to słabość z jej strony, a nie strony czytelnika, któremu się to nie podoba, ale przyjmuję do wiadomości, że są ludzie, dla których czytanie takiego trudnego języka może być fascynujące i czarujące. Zatem różna literatura jest dla różnych ludzi i to, że komuś podoba się to, a nie tamto nie jest wyznacznikiem inteligencji.
Istnieje literatura ambitna i potencjalnie rozwijająca oraz literatura czysto rozrywkowa, która ma na celu czytelnika tylko zrelaksować. Według mnie ta pierwsza jest lepsza od drugiej, ale nie oznacza to, że człowiek, który czyta tylko tę pierwszą jest lepszy od tego, który czyta tę drugą, po prostu jedna osoba ma lepszy gust czytelniczy od tej drugiej, ale nie ma to żadnego znaczenia, bo ludzie są po prostu różni i tyle.
Ostatnio zmieniony przez Cuks (23-07-2022 o 19h37)
Słyszalaś o ostatniej dramie z Tokarczuk? Co o niej sądzisz?
Nie sądzę, że istnieje literatura mniej i bardziej wartościowa. Nie uważam też, że niektóre książki są dla ludzi głupszych, a niektóre dla mądrzejszych. Jeśli książka jest napisana trudnym słownictwem, to właśnie dobra okazja do poznania nowych słów (no bo i tak musisz się z nimi gdzieś spotkać żeby odkryć ich znaczenie!), a jeśli chodzi o interpretacje, to też nie ma nic złego jeśli ktoś nie zrozumie książki od razu. W czytaniu nie chodzi o bycie inteligentnym, tylko chęć poznawania nowych rzeczy. Jeśli ktoś nie zrozumiał znaczenia książki, poszuka jej opracowania w internecie i przeczyta jeszcze raz. Nawet jeśli nie dowie się o czym była ta książka, to nie szkodzi - mimo wszystko ma ją w głowie i może za kilka lat do niej wróci i spojrzy na nią od innej strony. A może zrobi to jego dziecko. Mimo wszystko książka skłoni taką osobę do myślenia i wcale nie trzeba przy tym dojść do jakichś rewolucyjnych wniosków. Nie trzeba też książki rozumieć żeby po prostu czerpać z niej przyjemność. Literatura to dziedzina sztuki, a sztuka nie jest tylko po to żeby uczyć. Sztuka ma wzbudzić w tobie emocje, skłonić do myślenia. I jeśli ktoś czerpie z książki przyjemność, to wystarczy. Plus czytanie trudnych, złożonych książek to przywilej. Żeby być w stanie za taką książkę się zabrać, to trzeba mieć wolny czas i wolną głowę. O ile o to pierwsze jest łatwo zadbać, to drugie nie zależy do końca od nas. Nie da się kontrolować wszystkich myśli i emocji w nas. A jeśli ktoś ma depresję, albo pracuje umysłowo, jako fizyk, chemik, prawnik czy cokolwiek innego wymagającego dłuższego skupienia, to czy po pracy będzie w stanie czytać "mądre" książki? No nie. Czy to oznacza, że jest mało inteligentny? Również nie. I tutaj kryje się wartość książek rozrywkowych. Relaksują, śmieszą i smucą, wzbudzają kreatywność, poszerzają horyzonty. W czym książka zwiększająca nasze słownictwo jest lepsza od książki opowiadającej o życiu w dżungli? Jedna osoba zauważy odniesienia do innej literatury, a druga powie ci, że zabójcą jest ta przypadkowo spotkana osoba na ulicy sprzed 200 stron. I jak ocenić która z nich jest bardziej spostrzegawcza i/ lub inteligentna? I odbiór sztuki, a więc i literatury, jest subiektywny. O wartości książki nie decyduje trudne słownictwo, ukryty morał czy wielowątkowość. To my o tym decydujemy. Kolejnym wątkiem jest szufladkowanie ludzi. To po prostu szkodliwe. W twoim przypadku być może tego nie widzisz, bo chcesz być mądrzejsza, jesteś ambitna. Ale postaw się na miejscu ludzi którzy takich ambicji nie mają i chcą czytać dla relaksu i przyjemności. W momencie gdy słyszą któryś raz z kolei że czytanie książek rozrywkowych to zajęcie dla ludzi głupszych, będą czuć się gorzej. A to w końcu doprowadzi do tego, że nie będą czytać wcale. I komu ma to służyć? A jeśli taka osoba będzie miała uraz do książek i nie będzie czytać, to w jaki sposób ma zachęcić i wyrobić nawyk czytania w swoim dziecku? Czy to nie sprawi, że na świecie będzie coraz więcej "idiotów"? I co ma czytać osoba która dopiero zaczyna swoją przygodę z książkami i chce być mądrzejsza? Co jest głupie, co jest mądre, a co jest gdzieś pomiędzy, co by miało uczyć tę osobę jak interpretować niektóre zabiegi stylistyczne? I nie dowiesz się jaka jest książka, dopóki jej nie przeczytasz. Dopóki jej nie przeczytasz, nie dowiesz się również, czy coś z niej wyciągniesz. Nie wiesz co z danej książki wyciągniesz, bo tak jak mówisz - można być inteligentnym, czytać Ulissesa i nadal nic z niej nie rozumieć. Odbiór sztuki jest subiektywny i nie ma tutaj lepszych i gorszych gustów. Po prostu każdy ma inne potrzeby. Nie zawsze ludzie inteligentni czytają książki trudne i edukujące. Może nie są w stanie, a może po prostu nie chcą. I to jest ok. "Czytelniczka może w książce dostrzec coś, czego nie widziała w niej sama autorka w sposób, który przy dowodach matematycznych zdarza się nieporównywalnie rzadziej i w dużo mniej demokratyczny sposób. W naukach ścisłych taka relacja jest zarezerwowana raczej dla osób z wybitnym talentem, w wypadku sztuki wystarczy różnica doświadczeń i sposobu spostrzegania świata. Nie jest to relacja ściśle hierarchiczna." A Tokarczuk jest hipokrytką.
// tak tak, przepraszam jeśli to zabrzmiało jak atak na ciebie, to nie było moim zamiarem. po prostu chciałam przedstawić swój punkt widzenia i akurat odniosłam się do twojej wypowiedzi wyżej. cieszę się że odpowiedziałaś szczerze!
btw @Ilmaris dziękuję za podzielenie się swoją opinią!!
Ostatnio zmieniony przez Flower (23-07-2022 o 20h30)
A co ty sądzisz???
/ Masz rację. Ja generalnie nie próbuję się silić na wygłaszanie prawd o wszystkich ludziach na świecie na raz, bo to zwyczajnie bez sensu, każdy ma swoją perspektywę i nie da się spojrzeć z każdej możliwej. W tym wypadku też nie próbuję nikomu narzucać poczucia niższości czy wyższości, chciałam tylko w szczery sposób wyrazić swój subiektywny odbiór. Coś, co dla mnie jest ciekawe uznaję za lepsze, coś, co dla mnie jest nudne i za mało stymulujące uznaję za gorsze. Ja wiem, że to brzmi źle i nie jest to żadna nadrzędna prawda o świecie, tylko wyłącznie moje odczucie, ale najgorzej jest mówić coś nieszczerze ze strachu, co ludzie sobie pomyślą, prawda? Tak że zgadzam się zupełnie, że nie każdy musi czytać wielką literaturę, nie każdy chce i nie każdy może, a to co napisałam wyżej przy zwyvzajnych rozmowach z ludźmi trzymam tylko dla siebie :>
// Nie, no co ty, żaden atak :>
// Najgrubszymi książkami, jakie czytałam były "Małe życie" i "Księgi Jakubowe".
"Małe życie" było bardzo dobre, ale niestety największą emocją, jaką we mnie wywołało była wściekłość wynikająca z olbrzymiego rozczarowania xD Naprawdę, cały tydzień chodziłam podminowana, że spędziłam miesiąc życia na czytanie tego tomiszcza i miałam co do niego wielkie nadzieje, a tu nagle wszystko runęło i zostały z tego gruzy xD
Większość książki jest fenomenalna, ponieważ pochyla się nad sytuacją ekstremalną, lecz wciąż realistyczną i dzięki niej czytelnicy mają szansę poznać życie od strony, której w innym wypadku nigdy by sobie nawet nie wyobrazili, a to rozwija w ludziach empatię i większe zrozumienie dla drugiego człowieka. Do tego styl pisania był świetny, dzięki czemu czytanie było bardzo przyjemne. Niestety do czasu, bo w pewnym momencie autorkę chyba zaczęły gonić terminy, bo z rozdziału na rozdział jakość książki spadła o trzy poziomy. Babka nie wiedziała, w jaki sposób ruszyć fabułę do przodu, więc nagle wyciągnęła obleśne deux ex machina i nadała dwóm głównym bohaterom takie cechy, które zupełnie negowały absolutnie najważniejsze rzeczy, których do tej pory się o nich dowiedzieliśmy i które sprawiały, że książka była tak wyśmienita XDDDDDD
W jednym momencie dobrą literaturę zaczęło się czytać jak pierwsze lepsze fanfiction. To było żenujące. Ja naprawdę nie żartuję, że przez tydzień byłam o to wściekła XD
Dobra, wysyłam na razie połowę odpowiedzi, bo burza się u mnie rozpętała i jak odetnie mi prąd w połowie pisania tak długiego posta to będę płakać.
H A ! Rzeczywiście wywaliło mi prąd, ale byłam przygotowana!!! (⌐■ u ■)
Tak że tak, "Księgi Jakubowe" teraz. Trochę za dużo się w nich działo, w miarę czytania książki zapominałam o pewnych rzeczach, które pod koniec wracały, a ja wiedziałam, że dzwoni, tylko nie wiedziałam, w którym kościele, więc byłam nieco skołowana. Mimo to, uważam, że wielowątkowość jest zaletą, bo tylko w ten sposób czytelnik jest w stanie poznać najskrytsze zakamarki świata przedstawionego i pojąć go szerzej, a obserwowanie jak poczynania jednych postaci wpływały pośrednio na życie innych było dla mnie bardzo ciekawe i przyjemne. Ogólnie oceniam książkę pozytywnie, zwłaszcza, że mam z nią świetne wspomnienie :D
Na lekcji etyki omawialiśmy kiedyś teorię psychicznej niepełnoletniości Kanta. Definiował on pełnoletniość jako zdolność do samodzielnego myślenia i podejmowania własnych decyzji. Słuchając nauczyciela przypomniał mi się cytat z "Ksiąg Jakubowych", który niedawno sobie zapisałam: "Zewsząd dochodzi jakby chichot; może kiedyś Aszer pomyślałby, że to diabeł, dziś w żadne diabły nie wierzy. Przypomina mu się to, co powiedziała Gitla - cień; coś, co jest dobrze oświetlone rzuca cień. To jest właśnie niepokojące w tym nowym pojęciu. Oświecenie zaczyna się wtedy, gdy człowiek traci wiarę w dobro i porządek świata. Oświecenie jest wyrazem nieufności". Zgłosiłam się i przeczytałam go podając go za przykład psychicznej pełnoletniości i jej konsekwencji - człowiek, który według Kanta jest pełnoletni i nie polega na niczym poza własnym rozumem nie ma poczucia bezpieczeństwa, ponieważ nie może zawierzyć się żadnej sile wyższej. Pana to zainteresowało. zaczął zadawać mi pytania i w ten sposób minęła cała lekcja. Pod wpływem jego pytań zdałam sobie sprawę z wymiaru książki, którego wcześniej nie dostrzegałam, otóż nie występuje w niej jedynie przykład osobnika pełnoletniego, ale również przykład osobników niepełnoletnich, a mianowicie wyznawców tytułowego Jakuba Franka. Byli to ludzie niesamowicie inteligentni, którzy jednak odrzucili możliwość myślenia samodzielnego dla bezpieczeństwa, jakie dawało im zdawanie się na Jakuba, mimo że ich nie szanował, a jego decyzje nie zawsze przynosiły dobre rezultaty.
Pod koniec lekcji dostałam za to szóstkę i byłam z siebie strasznie dumna :D
Do książek, które wywołały we mnie silne emocje należą jeszcze "Złodziejka książek" Markusa Zusaka, "Światło, którego nie widać" Anthony'ego Doerra i "Becoming" Michelle Obamy, ale nie będę się rozpisywać na ich temat, bo palce mnie już bolą :')
Bardzo się cieszę, że zaimponowałam ci czytaniem "Ulissesa", taki był plan! XD Ale powiem ci, że nieczytanie go to dobra decyzja, według mnie nie warto xD
No i pewnie, że kultura nie powinna być tylko naukowym konstruktem badanym przez naukowców, tylko też żywą częścią codziennego życia ludzi, bez dwóch zdań :> Mój post wyszedł trochę snobistyczny, ale trudno się dziwić, bo nie będę siebie samej oszukiwać, jestem trochę snobką xD Ale mam nadzieję, że kochane forumowiczki mi to wybaczą, bo nie ma ludzi bez wad :')
Ostatnio zmieniony przez Cuks (23-07-2022 o 20h36)
Mam kilka rzeczy do podzielenia się
Podziwiam, że wzięłaś się za Ulissesa Joyce'a. Ja bym chyba nie miała psychiki, żeby czytać to opasłe tomiszcze, chociaż przyznam, że najgrubsza książka jaką przeczytałam miała 960 stron i co to było? Oczywiście literatura rozrywkowa xD Harry Potter i Zakon Feniksa <3
Tutaj się pojawiają moje pytania: Jaka była najgrubsza książka jaką kiedykolwiek przeczytałaś i czy Ci się podobała? Uważasz, że była pod pewnymi względami wybitna? Czy odnalazłaś w niej coś, czego Ci brakowało, może Cię pocieszyła w jakiś sposób lub wywołała inne emocje? Jeśli ta najgrubsza książka nie wywołała żadnych emocji, to opowiedz proszę o książce, która takowe wywołała Chętnie o tym posłucham ^^
Dygresja odnośnie Tokarczuk:
Osobiście, uważam, że literatura pod względem jakości dzieli się właśnie na rozrywkową (co nie znaczy, że nie można odkryć tam wartościowych treści), literaturę piękną oraz naukową. Każda z nich ma coś do zaoferowania, zależy czego akurat szukamy w danej chwili. Dam sobie rękę uciąć, że profesorom i doktorom literatury (panom i paniom), zdarza się przeczytać książkę pozornie "niskich lotów", od tak dla odprężenia.
Ogólnie jeśli chodzi o Tokarczuk, to nie czytałam jej dzieł, jakoś mnie do nich nie ciągnie xd Jedyna, która zwróciła moją uwagę to "Prowadź swój pług przez kości umarłych".
Ogólnie sama jej osoba jakoś nie wzbudza mojej sympatii. Odnoszę wrażenie, że robi się na taką pseudo intelektualistkę, która myśli, że jest taka wspaniała, bo Nobla dostała xd
Gdybym mogła wybrać jakiego pokroju pisarzem chcę być, to pomiędzy Tokarczuk a np. Sapkowskim, wybrałabym tego drugiego. Książki Sapkowskiego są napisane prostym, niekiedy za prostym językiem, są tam wulgaryzmy, nie ma pseudo inteligentnych słów czy wyrażeń. I jak skończył? Jest jednym z najbardziej rozpoznawanych pisarzy NA ŚWIECIE. Nie dostał Nobla jak Pani Tokarczuk, ale po co mu on jak ma rozpoznawalność od jednego końca globu aż po drugi? Jego książki zainspirowały ludzi do stworzenia gier, seriali, komiksów, fanowskich opowiadań, fanartów i wielu innych. Chciałabym taką sławę, gdzie ludziom podoba się moja twórczość, bo znajdują w niej to czego im brakuje, bo ich inspiruje, pomaga. Jako pisarz, byłaby to dla mnie największa nagroda ^^
Książki Tokarczuk nie będą czytane przez większość przeciętnych ludzi. Jeśli będzie je dalej pisać w sposób przeintelektualizowany, to jej jedynymi czytelnikami wkrótce pozostaną profesorzy, doktorzy literatury i koneserzy sztuki, ale czy na pewno o to jej chodzi? Nie wiem, może tak, może nie. No bo, czy wtedy faktycznie ten Nobel jej się należy? Śmiem wątpić. "Wolą Alfreda Nobla było, aby nagroda trafiła w ręce osoby, która stworzy najbardziej wyróżniające się dzieło w kierunku idealistycznym" xd Czy książki Tokarczuk takie są? Nie wiem. Może kiedyś zmienię zdanie.
Jeeju, trochę się rozpisałam, przepraszam za tę dygresję, ale temat bardzo mnie zainteresował i chciałam dołożyć swoje 3 korony do sprawy ^^
//Łooojej! Kiedy jest burza, jest cudnie! Daję mojemu mózgowi pretekst do odejścia od laptopa i zajmuję się rzeczami, na które zwykle nie mam czasu. Czytam książki z którymi jestem w tyle, sprzątam w szafie, przeglądam stare zeszyty i je porządkuje, piszę w swoim notatniku itd.
Ostatnio zmieniony przez Ilmaris (23-07-2022 o 17h53)
Co masz w zwyczaju robić podczas burzy?
/O rany przeczytałam tylko pierwszą i czwartą część i to będąc na wakacjach w Egipcie 2k12 więc no niezbyt pamiętam XD Ale mogę powiedzieć, że bardzo przyjemnie mi się czytało, bo znając film mogłam sobie wizualizować pewne rzeczy i porównywać Aktualnie stronię od książek fantasy i raczej prędko się to nie zmieni :v
Ostatnio zmieniony przez Satiiira (23-07-2022 o 17h26)
kruciiiii jaka ja dzisiaj opóźniona jestem, dobra niech zostanie, satyra licze że przeczytałaś xD
hari pota - jakiego fragmentu z książki zabrakło ci w filmach?
//sory, że najpierw pytanie potem odpowiedź ale no już mnie raz wyprzedzili xD
krawędź mi sie stępiła, ale czasem mi sie uda coś kontrowersyjnego powiedzieć, w dyskusji z pastorem zazwyczaj xD
+ kontrowersyjne jest dla niektórych też moje umiłowanie do soku pomidorowego
Ostatnio zmieniony przez chochoł (23-07-2022 o 17h32)
Czy chochoł jest kontrowersyjny?
// Na festiwalu literatury Olga Tokarczuk skrytykowała literaturę gatunkową (kryminały, romanse, fantasy itp.) za to, że jest słaba i przewidywalna, a jej książki wybijają się poza ramy określonego gatunku, więc są lepsze. Potem powiedziała, że ona wcale nie chce, żeby jej książki trafiły pod strzechy, bo ona pisze tylko dla ludzi takich jak ona, bo literatura nie jest dla idiotów.
Ostatnio zmieniony przez Cuks (23-07-2022 o 17h32)
co to za drama z tokarczuk? /a dobra, myślałam, że coś jeszcze świeższego odwaliła xD
//że kielecki jest lepszy niż winiary
Ostatnio zmieniony przez chochoł (23-07-2022 o 17h36)
Co nigdy nie padnie z twoich ust?
// Elona Muska, bo na razie na Ziemi jest zdecydowanie za dużo problemów, żeby zajmować się lataniem na Marsa i Jeffa Besosa, bo jest głównym powodem, dla którego w krótce będę musiała przeprosić się z Elonem, bo na Ziemi już nie będzie dało się żyć.
Ostatnio zmieniony przez Cuks (23-07-2022 o 17h41)
dupsko którego bogacza najchętniej byś opodatkowała?
//płatki śniadaniowe na sucho ostatnio na czele moich rankingów
Ostatnio zmieniony przez chochoł (23-07-2022 o 21h49)
Jaka jest najlepsza przekąska na szybko?
// Rolada z kremem! Ambrozja
Ostatnio zmieniony przez Cuks (23-07-2022 o 19h26)
A jakie danie warte jest długiego przygotowywania?
Odp. Nie wszystkie, ale bardzo chętnie sięgam po te, które mają tajemniczy/mroczny klimat i wchodzą w psychikę sprawcy!
Ostatnio zmieniony przez Agami (23-07-2022 o 18h34)
Lubisz oglądać filmy dokumentalne związane z jakimiś zagadkami kryminalnymi/porwaniami?
/Jestem w połowie "Porwania w biały dzień" na Netflixie i historia jest naprawdę mocna, więc w sumie polecam.
Ostatnio zmieniony przez Satiiira (23-07-2022 o 19h27)